01.02.2023 – Radio Monique eert de grote radiotunes. Sinds vandaag een af-en-toe terugkerende rubriek in het programma ‘Zeezenders van vroeger’ van o.a. Henny Radstaak op Radio Monique. Vandaag aflevering 1 met de tune van Tom Mulder / Klaas Vaak – Jet Harris & Tony Meehan – Scarlet O’Hara, de beroemde tune met de net zo beroemde stoomfluit. Het verhaal over de herkomst van de stoomfluit. Luister naar ‘de tune en zijn verhaal‘ aflevering 1.
01.02.2023 – Jingles zijn altijd een krachtig onderdeel geweest van de programmering van het muziekradiostation WLS in Chicago, jarenlang leider op één van de grootste Amerikaanse radiomarkten. De jingles maakten de zender tot een superster toen dat nog kon met radio. En toen WLS nog een muziekzender was (ook WLS is overgegaan naar een talk-format, dat gebeurde zonder enige aankondiging op 23 augustus 1989 om 07.59 uur van het ene op de andere uur). De jingles waren te horen tussen elke plaat door, zelfs in de reclameblokken werden ze geperst. Voormalig jingleproducent en historicus Ken R. Deutsch heeft een mooie uitleg gegeven over de historie van de WLS-jingles, die je hier kunt lezen. Zéér de moeite waard. En er staan héél veel WLS jingles bij.
Op Wikipedia staat (natuurlijk) ook een uitgebreide beschrijving van WLS, maar dan zonder jingles. Desondanks interessant om te lezen.
30.01.2023 – Het tijdsein is begin januari in alle stilte verdwenen van de Nederlandse landelijke publieke radio. Met de invoering van de nieuwe vormgeving op NPO Radio 4 (euh, pardon, NPO Klassiek) verdween op maandag 2 januari 2023 de laatste zender die het verouderde tijdsein (de pips) nog gebruikte op de hele uren.
De heren van de podcast Dit was de radio (Arjan Snijders, Harm Edens en Ron Vergouwen) zijn wellicht de eersten en enigen die er vorige week melding van maakten, luister daarvoor naar aflevering 102. Toch waren ze sinds 1948 zó’n een deel van de uitzendingen op de radiozenders, dat het protest oplaaide, toen ze op 1 april 2001 werden ingeruild voor een muziekje op het hele uur. Grote commotie! De duivenmelkers pikten het niet: die hadden 53 jaar lang hun postduivenklokken op de piepjes gelijk gezet. Er kwam zelfs even een Vereniging Vrienden van het Tijdsein, waarvan al snel niets meer werd gehoord. Ook Remco Campert maakte zich boos: alweer iets weg, dat juist gekoesterd diende worden.
In 1948 had de Nederlandse Radio Unie de tijd gesynchroniseerd door de klokken te koppelen aan de synchroonklok in het Dr. Neherlaboratorium in Leidschendam, dezelfde die aanvankelijk ook de stationsklokken van de NS zo mooi op tijd lieten lopen (in tegenstelling tot de treinen). De synchroonklok gaf vanaf de 55ste seconde (xx:xx.55) zes piepjes af – in de radiostudio hoorbaar te maken als de technicus de klokkenschuif opentrok. Die moest-ie niet vergeten dicht te schuiven, anders hoorde je na een minuut de zes piepjes opnieuw voorbij komen, wat vaak gebeurde. Een paar jaar lang was er zelfs de piepenpot, waar een gulden in moest bij elke fout. In 1991 kregen de piepjes een koppeling met de nog nauwkeuriger atoomklokken in Genève (Zwitserland) en Braunschweig (Duitsland). En werden het er geen zes meer, maar nog maar drie, waarvan de laatste een dubbele lengte had.
Na alle klachten werd na een half jaar besloten de piepjes toch gewoon weer luid en duidelijk te laten horen, al bleef er muziek onder staan. Nederland kwam weer tot rust. In september 2006 kwamen de piepjes weer gewoon bloot te liggen. Een technicus rekende uit dat per jaar een etmaal meer aan radio gemaakt moest worden door op de vijf zenders drie seconden per uur op de piepjes te sparen, toen ze van zes naar drie werden teruggebracht. Felix Meurders bedacht de mooiste grap rond de piepjes. ‘Dat was Gladys Night, en hier zijn the Pips….’.
Overigens is het tijdsein typisch iets van de publieke omroepen. Op de commerciële zenders is (hooguit in het begin van de jaren ’90) geen gebruikt gemaakt van de pips.
28.01.2023 – Jinglestudio’s hoeven niet persé strak-wit-clean te zijn. Misschien zelfs liever niet. Deze foto laat zien dat je jingles niet alleen hoeft in te zingen in een highly designed studio met koele ledverlichting. Een warme muzikale huiskamersetting kan minstens zo fijn zijn. Kijk maar eens naar een zangsessie in de studio van Stephen Arnold Music in Dallas, juni 2017.
Dat bedrijf maakt vooral muziek voor tv-zenders en tv-programma’s, en produceert ook muzieklibraries. Op de foto zingen v.l.n.r. Rosana Eckert, Kay Sharpe, Gary Eckert, Bruce Wermuth en Jeff Oxley hun partijen in. Foto: Paul West.
24.01.2023 – De naam Charles (Charley) Douglass zal niet iedereen iets zeggen (ons eerst ook niet). Maar zijn uitvinding en zijn werk kennen we in de hele wereld. De lach-doos (Laugh-box, Douglass noemde het de Laff-box). Een apparaat met knoppen die je kon indrukken. Elke aparte knop zette een bandje in beweging waarop gelach, geproest, gegierd of gegrinnikt te horen was. Het was een machinale vervanging van echt publiek Vanaf 1953 had Charles Douglass er werk mee voor vele, vele televisiesoaps, shows en andere programma’s, tot aan Cheers toe. De Laff-box is daarmee zonder twijfel een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse televisiehistorie.
André van Duin deed iets soortgelijks in Nederland in de Lach-of-ik-schiet-show. Daar startte hij de aparte lachjes in van ‘gewone’ carts, waarmee ook jingles werden afgespeeld. Als de show eenmaal af was, moest André nog een dagje “inlachen”, zoals hij dat zelf noemt. Dat gebeurde meestal op donderdag.
De mijnheer in deze video (uit de Amerikaanse versie van Tussen kunst en kitsch) heeft ooit voor 650 dollar en 1000 Dollar reparatiekosten de unieke Laff-box gekocht. Nu is-ie 10.000 Dollar waard, de video is uit 2010. Dat zal intussen dus wel meer geworden zijn. Als-ie te koop komt, hebben wij wel interesse en houden we een crowdfunding. Wie op YoutTube zoekt naar Laff Box, komt mooie video’s tegen, zoals deze over de Laff Box uit de jaren ’80.
