03.11.2014 – Hieperdepiep, JAM is deze maand veertig jaar oud geworden. Het fameuze jinglebedrijf werd in november 1974 opgericht, laten we dan de eerste maar zijn met een hartelijke gelukwens. Je zou het nog steeds een vlaggenschip kunnen noemen: de JAM-song waarbij het bedrijf na de tien eerste bloeiende jaren van het bestaan alle klanten vakkundig op een rijtje zette. Vijf minuten lang kwamen hun namen en veel van de slogans van toen voorbij in een lied, dat werd geschreven door Bruce Upchurch, met als basis de woorden van JAM-baas Jon Wolfert. Ze zijn er nog steeds trots op, dat voel je aan alles. JAM heeft nog steeds mooi briefpapier, bijvoorbeeld, op de achterkant staan notenbalken met noten.  Niet zomaar een deuntje, aldus Wolfert: “It’s the the 7-voice vocal arrangement to the pretty middle section of “The JAM Song”, which ends with the phrase “the sound of JAM is everywhere you go.”  LUISTER hier om te beginnen nog eens naar de JAM song en lees HIER de lyrics mee, het blijft bijna 30 jaar na dato nog steeds de moeite waard om te horen. Grappig genoeg gebruikte XM, het syndication station via satellite, delen van de JAM song in eigen promo’s, ook alweer twaalf jaar geleden, maar óók nog leuk, LUISTER maar.

25.10.2014 – Ren Groot, grondlegger van Top Format Productions, begon bij CHIN Toronto en werkte daarna bij Noordzee, waar de kiel werd gelegd voor z’n jingles & commercial-carrière in het land. Vandaar dat hij met deze bijzondere advertentie het boekje sponsorde, waarmee Noordzee na veertig jaar wordt herdacht. Pas deze week kwamen we toe aan het beschouwen van “De Gouden glans van radio”, het duoproject van Ferry Eden en Marc van Amstel. Een verademing, na al die gemakzuchtige boekjes waarin krantenknipsels van vroeger ongeverifieerd aan elkaar worden gelijmd. Of waarin ouwe informatie, waarvan je al weet dat er fouten in zitten, voor de honderdste keer wordt rondgepompt. Voor het eerst lees je hier dat de bijzondere beschildering van Noordzee-schip Mebo II door reclamebureau Gill & Gill uit Zürich is bedacht en dat eigenaren Meister en Bollier eerst een veel te klein schip hadden gekocht (de Mebo I) omdat ze weg waren van de prachtige houten trap die erin zat. Die sneuvelde prompt als eerste toen grotere olie- en watertanks werden ingebouwd. Op een nieuwe photoshop-beweking laten we hier op Jingleweb nog eens zien hoe het had gestaan, zo’n mast op een veel te kleine boot.

Hoewel de twee eigenaren zich nu voor het eerst uitspreken over de mistige geschiedenis van RNI, staat er ook een boel niet in het boek en dat is best jammer. Met wat voor dealtjes hadden ze eigenlijk hun kapitaal verdiend in het oorlogsgebied Biafra? Ze zeiden voor Charitas te werken, maar die verklaarde later nooit van hen te hebben gehoord. Ze wilden hun schip aanvankelijk voor de Duitse kust verankeren, maar daar werd in juli 1969 de anti-piratenwet aangenomen. In plaats van snel te stoppen (ze hadden nog geen schip gekocht of ingericht) gingen ze voor de Nederlandse kust liggen, heel veel bushaltes verderop. In de tussentijd gaven ze hun mast weg aan het Peaceship van Abe Nathan, beweerden ze later. Maar waarom dan, ze waren toch zelf in volle voorbereiding? En hadden ze niet Radio Ostsee willen heten? En waarom werden ze niet helemaal Duits, zoals de bedoeling was? En waarom stak de offshore-magnaat P.S. Heerema (bekend van het REM-eiland, hier rechts op de foto) 800.000 gulden in het station, met een onderpand buitengaats waar-ie niet bij kon en maar steeds geen reclame-inkomsten op het station? Wat voor belang zou zo’n slimme vos daarbij hebben gehad? Ze konden volgens de ‘Gouden Glans’ uiteindelijk hun schulden voor het inrichten van hun schip Silvretta terugbetalen met ‘1 miljoen gulden uit de DDR’, maar waar kwam dat geld dan vandaan? Hoe hebben ze dat verdiend? Zouden dat soort dealtjes wellicht nieuw licht werpen op de aanslag op de Boeing boven Lockerbie, waarbij Bollier de ontsteker hadden geleverd, eentje van Oostduitse makelij. Vele vragen worden beantwoord, maar veel vragen blijven over en die worden eigenlijk steeds prangender. Voor wie er niet benieuwd naar is blijft een mooi opgemaakt boek over, met een boel foto’s die nog niemand kende. Zeker, ook een verdienste.