19.12.2014 – De demarcatielijn tussen jingles, tunes en commercials is grillig en soms loopt het ronduit in elkaar over. De passie die wij hebben voor jingles, heeft Cesar Dijk voor reclameplaatjes en flexidiscs en hij etaleert die in mooie internet-pagina’s. En dat vinden wij dan weer mooi. Want er is heel wat in elkaar geflanst door groepen, discjockeys en reclamebureaus. Lachen meestal, omdat het met de oren van nu vooral erbarmelijk is in uitvoering en simpelheid. Neem Het Leedy Trio maar, dat van Ay ay ay les Caballeros (ofwel Sucu Sucu van het Laurie Johnson orkest) in 1961 een Nederlandse versie maakte. Onder de noemer Ay ay ay die Caballero, oh oh wat een sigaret. Was nog een tijdje een commercial op Veronica. Daar ging zeven jaar later ook Skol bier adverteren, van de Oranjebooms brouwerijen in Breda, die de naam veranderde. Het leek mooi: Skol is proost in het Deens, een naam en een begrip inéén, hoe mooi kun je het maken? Het draaide uit op een marketing-sof, want Skol probeerde zichzelf op de kaart te zetten door exclusief te leveren aan alle Chinese restaurants in het land. En toen wilden de mensen dat Chinezenbier niet meer thuis drinken, want het had meteen het imago van een goedkoop en krachteloos pilsje gekregen. Kijk HIER naar nog meer bizarre plaatjes. Grolsch is natuurlijk een bekend voorbeeld van reclamewerk, er klonk prachtige barokmuziek in hun Vakmanschap Is Meesterschap campagne. Niet gemaakt door Vivaldi, maar door Clous van Mechelen aan de Nieuwerdammerdijk in Amsterdam-Noord (later bij vriend Wim T. Schippers bekend als pianostemmer Jantje Vos, die het ‘dee met Gré Braadslee’) .Ook leuk is het flexiplaatje dat Shell maakte om mensen met de theorie te helpen voor hun rij-examen, ‘Shell helpt’. Gebruikt bij een gesproken brief in de Adje Bouman Top Tien bij Veronica op maandagavond. Shit, zitten we toch weer tussen de jingles.

16.12.2014 – In Amerika is alles zo transparant dat je met twee of drie muisklikken kunt uitzoeken waar iemand woont, waar iemand werkt, of-ie getrouwd is of niet. En als je een firma betaalt die zich naast je zoekopdracht beleefd in een advertentie aanbeveelt weet je voor 60 dollar ook nog hoe hoog z’n hypotheek is, of-ie een strafblad heeft, al een keertje gescheiden is (of vaker zelfs), hoeveel kinderen hij heeft en in welke welstandsklasse hij leeft. Om van te rillen – zo’n gebrek aan privacy. Zo weet je dankzij het internet al snel dat JAM-baas Jonathan M. Wolfert de eigenaar is van een vliegtuigje met het registratienummer N77DX. Maar dat het gaat om een ‘gedeeld eigendom’. In die naam zie je direct de interesse in radio terug: 77 is het call sign van WABC, jinglestation nummer één. En naar radio luisteren op afstand heet DX-en. In Nederland ging het gerucht destijds dat zijn vliegtuigje ‘BUMA’ heette, als dank aan de destijds nog hoge repartitierechten, waardoor omroepen tienduizenden euro’s per jaar moesten betalen voor het gebruik van hun JAM-jingles. Maar op bezoek in Dallas verklaarde Wolfert dat verhaal lachend naar het land der fabelen. Bij het maken van een foto zeiden we: “Say Dutch cheese”  om hem aan het lachten te krijgen. Toen zei hij wel onmiddellijk: “If I wanna smile I say BUMA.” HIER is meer te lezen over het vliegtuigje, een Mooney met één motor.  En HIER is inzage in éen van zijn vluchtplannen, een vlucht van 923 kilometer, waarbij hij de zendmasten van KOSA en KCTJ als herkenningspunt nam. We verzinnen niks!

13.12.2014 – Voor veel radioliefhebbers van – laten we zeggen – 40+ is Ferry Maat een held op de radio. Maar zoals dat dan gaat heeft Ferry zelf ook weer helden. Eén ervan is Wolfman Jack, de licht geschifte DJ die aan luisteraars vroeg of ze wel kleren aan hadden en naar de maan huilde als die weer een volle schijngestalte had gekregen. De Wolfman sprak ook een Ferry Maat jingle in, die op koopavonden door de winkelstraten schalde bij de Soulshow op donderdagavond. Ferry vereenzelvigt zich met de Wolfman-jingle. KIJK hier hoe hij de vleesgeworden Wolf is geworden. En werp meteen een blik in zijn thuisstudiootje.