13.08.2019 – Ja hoor, we zijn er weer. Die tune van met het oog op morgen? Die kan echt niet meer. ,,Was ich nog zu sagen hätte, dauert eine Zigarette und eind letztes Glas im steh’n”.
Bijna niemand rookt nog en toch word er elke avond op NPO Radio 1 weer een sigaret aangestoken, kies voor een andere tune, betoogde Frank Koevoets uit Dieren in een ingezonden brief aan dagblad Trouw. Eén Vandaag maakte er een item van. Tekenend voor het niveau van de journalistiek in de zomer (en bij sommige media voor de journalistiek in het algemeen), dat een ingezonden brief bij andermans medium inmiddels een item waard wordt geacht.
Bij de redactie van Het Oog trekken ze trouwens niet wit weg. In het boek 25 jaar Met het oog blijkt dat dit soort kritiek al sinds de opening van het programma in 1974 binnenkomt, elke maand is er wel weer zo’n brief (even Googelen en zelfs Eén Vandaag had dat geweten). Dat drinken mag ook wel minder, vinden briefschrijvers, elke avond met een glas in de hand in een kroeg is heus geen fijn voorbeeld. En in de jaren zeventig moest ook dat Duits in het liedje van Reinhard Mey het nog stevig ontgelden. Waarom heeft een Nederlands programma een Duitse tune? We zijn toch niet meer bezet of hoe zit dat? Zo’n brief past precies in een tijdvak van vertrutting waarbij Facebook kunstfoto’s bant vanwege het naakt en waar kunst moet wijken voor de geest van de tijd. Nederland heeft weinig tradities, een tune die het nu al 45 jaar uitzingt is er één van. Is dat niks waard, meneer Koevoets uit Dieren?
De Blue Tango is niet van de hand van Ramin. Leroy Anderson schreef dit tangonummer. Maar Ramin maakte er een bewerking van. Of eigenlijk twee. De eerste keer al in 1960 – maar dat is een slome versie van het nummer. De tweede versie komt uit 1963 en is te vinden op de lp Sid Ramin and his orchestra – The big band sound of Sid Ramin (RCA/Victor LPM 2716). Wie hem vindt wacht meestal een teleurstelling. In Europa is de lp vooral in mono uitgebracht.
Sid Ramin wist tot 2006 niet dat dit tussendoortje op een album vol filmmuziek in Nederland zo bekend was geworden. Jammer ook, want auteursrechten voor het jarenlange tunesgebruik heeft hij nooit ontvangen. “Dat was natuurlijk omdat Blue Tango wordt toegeschreven aan Leroy Anderson’, schrijft hij. “Maar diens melodie komt pas na 70 seconden. De inleiding van het nummer en het outro zijn mijn eigen arrangementen.” De ironie wil dat juist díe delen voor de tune zijn gebruikt, terwijl Leroy Anderson en zijn rustige tussenstuk werden weggeknipt. “Had ik dat nou maar als twee aparte delen laten registreren, dan was er niets aan de hand geweest. Ik zal zal dat nog lang betreuren”, zo liet hij ons desgevraagd weten.
In 2013 had Paul Schwendener een interview met Sid Ramin namens de The Film Music Foundation. 
herkennen. Jakker een fragment door Shazam of Soundhound (die net wat beter is) en je wordt doorgaans op je wenken bediend. Toen we elf jaar geleden het Tunesboek uitbrachten bij Nijgh & Van Ditmar was het nog andere koek. Met een pasje van de Fonotheek van het NOB trokken we een diagonaal door het omroeparchief, elke keer met minstens 200 geluidsdragers in boodschappentassen naar huis dragen om te checken of de tunes en jingles uit persoonlijke notities en BUMA-lijsten ook wel echt tunes en jingles waren. Maar nog steeds bieden de muziekherkenningsprogramma’s geen soelaas als de muziekbedjes uit jinglepakketten zijn geleend. Dat moet je nog steeds zelf ontdekken als je die jinglepakketten beluistert. Deze viel vandeweek zomaar een tune uit de boom: de lange orkestfiller van Pepper Tanner voor WNOP, in 1970 custom gemaakt (op wensen van de klant). A. J. Beirens kreeg het demobandje kennelijk in handen en maakte in 1974 een lange en meertalige ID voor Radio Atlantis. Hoor maar.