13.03.2014 – Reelworld komt met iets ‘nieuws’ en we zetten dat woord maar meteen tussen aanhalingstekens. Het bedrijf in Seattle pakt namelijk hits van het moment en laat een zanger op de intro van de plaat call letters van klanten zingen, zo kun je je als station de plaat een beetje toe eigenen. Bovendien denkt de luisteraar, als-ie de plaat op een ánder radiostation hoort toch nog een beetje aan het station met de call letters in de intro. Reelworld liet ze maken door On the Sly. Maar het concept is reeds oud als de weg naar Rome. PAMS deed het al in de jaren zestig met zangers en met sonovoxen (die ze sono over intros noemde). JAM had er een tijdje succes mee, en ook Top Format deed ze (daar heetten ze Introducks) met in in kielzog de zomerversies van Fröhlich & Plaisier voor de Tourradio (en daar werden ze Tourducks genoemd). LUISTER naar de Reelworld versies.

04.03.2014 – Begin maart is een slechte periode voor de fanatieke zeezender-fans. Op 3 maart 1968 werden de twee Caroline schepen overvallen door hun vaste bevoorrader, de firma Weismuller uit IJmuiden, die al maanden eten en drinken en olie had gebracht zonder daarvoor te worden betaald. Och, daar hielden de twee broers aan het roer niet zo van, en dus (dus!) werden de twee schepen door sleepboten opgehaald (de Titan, en de Nestor, hier rechts op weg naar zee). Op 9 maart kwam het Caroline North schip in de haven van IJmuiden aan, het South schip was er toen al. Het uit de lucht gaan van de twee Carolines was voor sommigen een klap in de adolescentie, die ze nooit te boven zijn gekomen. De schepen werden dan ook aardig beweend. Zo af en toe  vindt je daar een passend plaatje bij, al werd het in de chronologie 38 jaar eerder opgenomen: Cryin’ for the Carolines, een superhit uit de zomer van 1930 met talloze vertolkingen, als DEZE van Sam Lanin & His Orchestra. Uiteraard gaat het over de twee staten in de States: North Carolina & South Carolina, dat weten wij ook! Maar het verschil is uiteindelijk maar één letter. Ooit logeerden we tijdens een uitwisseling een weekeinde in Amerika bij uiterst vriendelijke mensen. De familie South. De mevrouw stelde zich voor en zei: dag, ik ben Caroline South, en snapte niet waarom we heel even moesten lachen.

26.02.2014 – Het eerste nieuwtje is er vanaf bij het Veronicaschip. Nu is het een kwestie van alle zeilen bijzetten op het zendschip van Veronica, dat half november in Amsterdam- Noord is afgemeerd. De loop zit er nog niet echt in, maar de exploitant heeft z’n hoop gericht op het zomer-seizoen. Aan stuurboord- zijde van het schip ligt alvast een terras te dobberen. Je kunt daar van binnenuit opkomen, dan zwaait de ‘C’ van Veronica open, want dat is een deur geworden, en sta je dus buiten. Het schip ziet er mooi uit, maar hóe mooi ook, de ouwe ziel is eruit gesneden. Alleen het omhulsel is origineel, maar de zendmasten al niet meer. Voor in het schip is nog ergens een roefje met een ouwe generator en een werkbank. Het enige wat er in het zicht van het publiek nog van vroeger rest is een grote stalen paal in de oude kombuis. Om te voorkomen dat de achtermast van de zeezenders door het plafond zou zakken. De kaart aan boord is behoorlijk traditioneel (de prijzen weer wat minder); uitsmijters, bitterballen, een broodje kaas. Je zou hopen dat ze een leuke knipoog naar het verleden zouden maken aan boord van dit befaamde schip met zijn geschiedenis op de Noordzee. Met versnaperingen op de kaart als een Scheveningse oorlam of een lamsbout, een verwijzing naar het schaap Veronica van Annie M.G. Schmidt waar de zender naar is genoemd. De zure bom spreekt al voor zichzelf (als herinnering aan de bomaanslag van 15 mei 1971). Plus een Harry van Doorn biefstuk (die is een beetje aan de taaie kant en er zit niet al te veel smaak aan – speciaal voor de masochisten). En noem dat bordje met bitterballen gewoon de Adje Bouman Top 10. En dan moet je natuurlijk geen Hollandse vlaggetjes in de bitterballen prikken, maar een paar uit Panama, Guatemala en Honduras – de vlaggen waaronder het schip ooit voer. Het buffet op de zaterdagmiddag noem je vervolgens gewoon De Nationale Zaterdagmiddag gebeurtenis. En wat te denken van een ’31 augustus uitsmijter’, met twee doorgekookte dooiers en één halfzachte (omdat het vuur tijdens het bakken abrupt werd uitgezet). Dit zijn zomaar gratis suggesties, de staf aan boord bedenkt vast zelf iets leuks en het is zeker dat de radiopelgrims het waarderen. Zoals een heetgepeperde hamburger, die gevaarlijk in je mond brandt als je er een hap uit neemt, de zogeheten alarmschijf. Amsterdam-Noord is nog steeds een rafelrand van de stad, maar de opmars van het stadsdeel mag er best wezen. En de steiger bij het NDSM-gebouw krijgt iets van een Pirate Alley. Het Veronica schip ligt er dus, met direct aan de overkant het REM-eiland (rechts op de onderste foto), en aan dezelfde steiger het Greenpeace schip. Daarmee kwamen ze Radio Caroline wel eens olie en water brengen. Het gezag, in de vorm van de marine, wordt er vertegenwoordigd door een enorme duikboot, die met vermoeiende Amsterdamse humor ‘de 4711’  is gedoopt. Een standbeeld van ome Bull Verweij zou wel iets wezen in deze buurt, iets verderop dan, bij de voormalige jeneverfabriek ‘De Ooievaar’ – dat zou hij vast waarderen.