27.11.2014 – Van veel roken wordt je huid vaal. Van veel drinken worden je spieren slap. Geen genot zonder risico, schreef H.J.Hofland ooit en hij heeft groot gelijk. Wat zouden 40 jaar jingles met een mens doen? Jon en Mary Lyn Wolfert zitten deze maand precies veertig jaar in het jinglevak, hun firma JAM zong het vier decennia uit (zevenstemmig, voegen we daar direct aan toe). Nu net staat er op FACEBOOK deze foto en die is veelzeggend. Het is vandaag Thanksgiving Day in de States, en misschien daarom wel kijken ze met veel tevredenheid terug. Op JINGLEMAD hebben ze vandaag JAM’s eerste demo uit 1974, waaruit stations overal ter wereld meteen leuke jingles knipten, zoals het toen hoorde.
13.11.2014 – “We zitten hier gezellig, we zitten hier OK”, zong sneldichter Willy Alfredo steevast. Na elk couplet nodigde hij de zaal uit: Roept u maar!!? En op elk onderwerp dat terugkwam improviseerde hij dan ter plekke een tekst. Op melodietje nummer één of melodietje nummer twee. Alfredo was befaamd in de jaren vijftig en zestig. Hoewel hij reeds in 1976 overleed, is zijn stijl kennelijk nog zo’n gemeengoed dat Parkline dit jaar STER-spotjes in de Willy Alfredo-stijl liet maken. Gek wel, zelfs in de toptijd van de roem was het namelijk al ontstellend oubollig. Dat móest je gewoon nadoen, het schreeuwde erom. En aldus bedacht ook Radio Veronica al in 1972 jingles, met zingend Veronica-personeel en met Will Luikinga aan de piano.
De volgende anekdote over Willy Alfredo is in dit verband te leuk om niet te vertellen. In de jaren zestig was z’n pianist een tijd lang Dick Harris. Die schrijft in zijn boek ‘Taxi naar het paradijs’ dat er na ‘Roept U maar’ in de zaal ‘De Quay’werd geroepen, de naam van de gloednieuwe minister-president. Willy Alfredo was nogal doof aan het raken en stak meteen van wal: “De kraai dat is een vogel, bovenop het dak, daar voelt zich het beestje, het meest op zijn gemak”.
07-11.2014 – Gratis een demootje scoren? Wees er snel bij, er wordt er eentje weggegeven op Marktplaats en voorwaar geen slechte ook, want het is de Top Format demo uit 1991. Destijds waren de demos nog roofgoed, want elk station probeerde de nieuwe jingles die erop stonden meteen naar de beste traditie te knippen voor eigen gebruik. In de jaren tachtig en negentig wilde elke gezonde Holandse jongen graag DJ worden, om over de meiden maar niet te spreken. De aanbieder van de CD woont in Den Haag. Wees DE EERSTE om ‘m te claimen.
05.11.2014 – Het wil maar niet vlotten met het vinden van huurders of kopers voor het voormalige jinglegebouwtje van PAMS aan de 4141 Office Parkway in Dallas. Fanaten koesteren dit adres, waar legendarische jingles werden gemaakt voor honderden stations in de hele wereld. Zoals Radio London, Swinging Radio England en de BBC. Jinglebedrijf Thompson Creative was er twaalf jaar geleden ingetrokken, maar ging in 2010 ter ziele. Daarna stond het lang te koop, de vraagprijs daalde van 1,3 naar net onder de miljoen dollar. Sindsdien worden ook losse kamers verhuurd en is 4141 Office Parkway een bedrijfs-verzamelgebouwtje geworden voor jonge starters. Maar daar gaat het niet goed mee, of juist héél goed. Hoe ook, de meesten vertrekken binnen een jaar alweer en dus is de helft van de ‘suites’ (zoals eenvoudige hokjes in Amerika altijd deftig op postpapier en op internet worden genoemd) weer te huur. Voor nog geen 4 dollar per vierkante meter per maand kun je er terecht. Geen geld. Maar gegadigden dienden zich nog niet aan, en zodoende maakt het gebouwtje een ontzielde indruk.
04.11.2014 – Het klonk als een klok, het geluid was zo strak als de huid van Marijke Helwegen. Motown, want daar hebben we het over, scoorde in de jaren zestig de hit na de andere, en de Detroit Sound werd een begrip. Maar eigenlijk was het ook een beetje de Dallas sound. Want Motown-baas Berry Gordy had zich rechtstreeks laten inspireren door een geluid dat er bij de radiozenders op de middengolf met kop en schouders bovenuit stak, dat van de jingle. PAMS in Dallas was marktleider in die jaren. Ze hadden een zorgvuldig systeem uitgedokterd van limiters en een sterke compressie, en veel middentonen, zodat de jingles luid en helder klonken, en net wat meer sprankelden dan de platen die er voor en achter zaten. Volgens Bill Meeks, de baas van PAMS, was Berry Gordy in het vliegtuig naar Dallas gestapt om te zien hoe ze het daar deden. Meeks vertel in een interview met Ricky de K. op KOMA Radio, dat Gordy daarna precies dezelfde spullen kocht, die PAMS al een paar jaar eerder had laten installeren:
Bij een vergelijking van de mengtafels zie je dat het limiting deel precies hetzelfde is, al is die bij Motown op een houtje-touwtje manier in elkaar gezet. Al die schuiven bij PAMS had Motown in Detroit niet eens nodig. Ze behielpen zich met mengpaneeltjes, waar ze in de high tech-studio’s van tegenwoordig met verwondering naar kijken: was dat alles? Jazeker, het draait namelijk niet om techniek, het draait om talent. En dat was in Detroit uit voorraad leverbaar. Met artiesten als de Temptations, Stevie Wonder, Marvin Gay. En de Supremes natuurlijk, waarvan we de lulligste foto ooit in onze archieven opdoken, de Supremes als nonnen??
