16.12.2014 – In Amerika is alles zo transparant dat je met twee of drie muisklikken kunt uitzoeken waar iemand woont, waar iemand werkt, of-ie getrouwd is of niet. En als je een firma betaalt die zich naast je zoekopdracht beleefd in een advertentie aanbeveelt weet je voor 60 dollar ook nog hoe hoog z’n hypotheek is, of-ie een strafblad heeft, al een keertje gescheiden is (of vaker zelfs), hoeveel kinderen hij heeft en in welke welstandsklasse hij leeft. Om van te rillen – zo’n gebrek aan privacy. Zo weet je dankzij het internet al snel dat JAM-baas Jonathan M. Wolfert de eigenaar is van een vliegtuigje met het registratienummer N77DX. Maar dat het gaat om een ‘gedeeld eigendom’. In die naam zie je direct de interesse in radio terug: 77 is het call sign van WABC, jinglestation nummer één. En naar radio luisteren op afstand heet DX-en. In Nederland ging het gerucht destijds dat zijn vliegtuigje ‘BUMA’ heette, als dank aan de destijds nog hoge repartitierechten, waardoor omroepen tienduizenden euro’s per jaar moesten betalen voor het gebruik van hun JAM-jingles. Maar op bezoek in Dallas verklaarde Wolfert dat verhaal lachend naar het land der fabelen. Bij het maken van een foto zeiden we: “Say Dutch cheese”  om hem aan het lachten te krijgen. Toen zei hij wel onmiddellijk: “If I wanna smile I say BUMA.” HIER is meer te lezen over het vliegtuigje, een Mooney met één motor.  En HIER is inzage in éen van zijn vluchtplannen, een vlucht van 923 kilometer, waarbij hij de zendmasten van KOSA en KCTJ als herkenningspunt nam. We verzinnen niks!

13.12.2014 – Voor veel radioliefhebbers van – laten we zeggen – 40+ is Ferry Maat een held op de radio. Maar zoals dat dan gaat heeft Ferry zelf ook weer helden. Eén ervan is Wolfman Jack, de licht geschifte DJ die aan luisteraars vroeg of ze wel kleren aan hadden en naar de maan huilde als die weer een volle schijngestalte had gekregen. De Wolfman sprak ook een Ferry Maat jingle in, die op koopavonden door de winkelstraten schalde bij de Soulshow op donderdagavond. Ferry vereenzelvigt zich met de Wolfman-jingle. KIJK hier hoe hij de vleesgeworden Wolf is geworden. En werp meteen een blik in zijn thuisstudiootje.

11.12.2014 – Softwarebedrijfje CSN heeft de gratis jinglemachines aangepast in een leuk softwareprogramma, waarmee je vier verschillende jinglemachines kunt gebruiken in een thuisstudio, en hun software wás al zo leuk. Je kunt opnieuw allerlei bestanden inladen en daarna met de knoppen 1,2,3 en 4 op het toetsenbord de opnames starten. Probeer hem HIER, op de site staat ook nog een prima studioklok, die precies op tijd loopt. Hoe kan het allemaal uit in deze morderne wereld?

30.11.2014 – Eindelijk dan eens een foto uit de studio van William B. Tanner uit Memphis. Elke jinglefan kent het geluid van hun jingles, waarmee vier decenennia in de tijd werden overbrugd (eerst als Pepper Sound Studios, daarna als Pepper Tanner, daarna als the William B. Tanner company, en vervolgens als Media General Broadcasting Services). De foto wordt geschat op de eind jaren zeventig. En oud-technicus Mark Goodman van Tanner helpt mee om de zangers te identificeren. Van links naar rechts, zegt hij, zien we: Marv Shaw, daarnaast dan waarschijnlijk Ed Keyl, Bill Flores en Judy Rodman. De dame uiterst rechts moet nog even zonder naam door het leven. Boven in de controlekamer, precies boven de man in het rode shirt zie je Bill Tanner toekijken, met links van hem een breeduit zittende klant. Marv Shaw was een van de zangers bij PAMS, die bijvoorbeeld zo mooi unisono meezong op pakketten als Music Explosion, en hij zorgde ervoor dat de Tanner-jingles op een hoger plan terecht kwamen. Shaw is helaas overleden, hij stierf in 1992 aan een hartaanval. Zijn zoon John Michael Shaw woont nog steeds in Memphis Tennessee en maakt er ook  MUZIEK.

28.11.2014 – Toe maar weer, vandaag gaat het opnieuw over de verjaardag van jinglebedrijf JAM, drie dagen achterelkaar, we zouden het een drie-inéén kunnen noemen. Toen JAM 30 jaar werd, maakten verstokte fans een dubbel CD. Toen JAM 20 jaar oud was, maakte het bedrijf zelf een CD. Dit jaar zijn er nog maar weinig festiviteiten waar te nemen. Jammer, jammer. Jon Wolfert, president of JAM, is buitengewoon precies, niets is toevallig. Dat geldt ook voor de hoes die hij twintig jaar geleden liet maken voor de verjaardags-CD. Hij maakte een uitleg en dat is aardig, want sommige details zijn vast iedereen ontgaan. Het is vanzich zelf alweer een tijdsbeeld geworden. Je ziet de vooruitgang pas, als je af en toe even stilstaat. Bij deze dan…..