22.01.2015 – Hè, we hadden altijd al eens een voetnoot willen zijn in andermans leven. Dat is gelukt. We hadden namelijk eindelijk eens de tijd om de vuistdikke biografie ‘De Komiek’ te lezen, met een blik op het 50-jarige artiestenbestaan van André van Duin. De hoofdrolspeler zelf mocht verhalen en foto’s uitkiezen en zo zie je in veel detail al die rare typetjes nog eens voorbij trekken. In het boek is ook aandacht voor het luisterboek dat het Genootschap (Benno Roozen en Jelle Boonstra) enkele jaren geleden maakten voor de firma Rubinstein – gespecialiseerd in dat soort producties. Ron Brandsteder las onze teksten in en op de vertel-CD waren hilarische fragmenten te horen uit het eerste jaar Dik Voormekaar. En er staan ook veel foto’s in die Jelle bij Van Duin thuis maakte tijdens de lange interviewsessie. Van Duin zag het aanvankelijk helemaal niet zitten, een CD over zijn vroege werk (‘dat doet afbreuk aan de mythe, want we moesten onze vorm nog helemaal vinden’, zei hij). Gelukkig denken de fans daar heel anders over. En Van Duin nu zelf ook. Een mooie afloop dus.

20.01.2014 – Bob Sande en Larry Greene, in de jaren vijftig zaten ze als muzikanten nogal in de jazz. Ze werden vanwege hun melodieuze kijk op het leven ook gevraagd voor het maken van commercials, daarna was de stap naar het maken van radiojingles nog maar een kleine. Het is eigenlijk wel gek dat de belangrijkste radiomarkten, gekoppeld aan de grootste bevolkingsconcentraties in New York en Los Angeles & San Francisco, zo vaak jingles uit Dallas haalden. Maar daar kenden ze het kunstje nou eenmaal het beste. Larry Greene hield echter een stevige voet aan wal in New York, decennia achtereen maakte hij de jingles voor WNEW (door ons ooit verkeerd verstaan als doublejoe any doublejou, dat was even lachen, die Amerikanen deden maar wat, haha, doublejou en wat er aan call-letters achteraan kwam maakte niet uit: ány doubleyou. Helaas was de waarheid minder prozaïsch dan dat). Mooi logo, met mooie jingles van die Larry. Vaak gemaakt in de stijl van artiesten van dat moment: Dave Brubeck, of Count Basie of Nelson Riddle. Dan til je de jingles toch op uit de middelmaat. Bovendien hield Larry Green, die schreef met zijn vrouw Toni, het bijna veertig jaar vol. Terecht ook, want het was een pakkende kenwijsje, zoals de Belgen zeggen. Luister maar eens naar de vele fragmenten bij het leuke interview dat JazzWax had met Larry Greene, met een deel 1 en een deel 2. Wedden dat u het volgende week op dinsdagochtend zo maar staat te fluiten?

18.01.2014 – In 1970 bracht het legendarische jinglebedrijf PAMS een nieuw pakket uit (# 39) dat ze de Sherwood-series noemden. Naar Lee Sherwood, op dat moment programmaleider bij WKNR in Detroit. En dat was een vaste klant van PAMS. De radiowereld was in verwarring, want het veranderde allemaal en waar ging het heen? De FM ging het winnen van de middengolf. Op FM hadden de freaks jarenlang hun gang kunnen gaan met muziek van de Gratful Dead en albums van Frank Zappa, daar luisterde toch nagenoeg niemand naar. Maar er werden steeds meer radio’s verkocht met AM én FM, en toen het publiek ontdekte dat FM superieur was, moesten de stations ook wel iets. Bij die hele transitie kwamen ook net enkele bijzondere groepen op, met de ‘betere’muziek, geen bubblegum pop meer, maar gelaagde songs. PAMS probeerde tegen de nieuwe stijl aan te schurken en stapte af van de harmonietjes in de zang van de jingles, maar liet twee solisten de centrale rol spelen. Het waren Cynthia Clawson en Jim Kirk en de jingles die ze zongen waren heel erg in de stijl van Crosby, Stills Nash & Young, Chicago, Blood Sweat & Tears, ook Beatles-riffjes van Abbey Road hoor je er in terug. Een echte stijlbreuk was het, want WKNR, roepnaam Keener 13, stapte af van het vaste logo – en dat was nog eens dubbel vloeken in de kerk. Heel gedurfd allemaal, maar het sloeg niet aan, het pakket werd nauwelijks aan andere radiostations verkocht. Zakelijk een zeperd dus, maar creatief gezien een interessante sprong voorwaarts. LEES HIER over Lee Sherwood, een oomzegger van hem maakte een mooie tribute aan deze beroemde DJ. Over Jim Kirk hadden we het deze week nog, scroll maar wat naar beneden. Hij werkt nog steeds hard en Cynthia zingt ook anno 2015 nog zoals ze gebekt is. Ze heeft een voorkeur voor het doorleefde Christelijke lied gekregen. HIER en HIER zijn daar voorbeelden van te horen.

16.01.2014 – Enkele malen al besteedde Jingleweb aandacht aan de dood van Tom en Judy Parma, de twee echtelieden stierven drie dagen na elkaar rond kerst en werden vorige week samen begraven na een roerende herdenkingsdienst. Begraafplaats Restland in Dallas maakte een mooie Tribute Wall (bekijk hem HIER) met tientallen foto’s uit hun huwelijksleven en professionele bestaan samen. Judy Parma begon in 1958 al jingles te zingen in ‘Pop Sellers’, naast de studio van KLIF. Ze heette toen nog Judy Mansfield, totdat ze op een blind date Tom Parma ontmoette, ze trouwden jong en waren daarna volgens vrienden ‘onafscheidelijk’. Judy zong voor alle grote maatschappijen in Dalls die jingles maakten; PAMS, CRC, Futursonic, JAM en TM, op de foto boven is ze – zeer waarschijnlijk – in de weer voor Futursonic. De man aan haar zijde is Jodie Lyons, die later bij PAMS honderden jingles componeerde. Uiterst links: Brian Beck en naast hem Jerry Whitman. Tom Parma kon aan de slag gaan bij PCRC, PAMS en later bij TM, ze hadden ook samen tijdelijk een jinglebedrijfje, Totalsound, dat ze dreven vanuit hun huis in Dallas aan de 4504 Belmont in Dallas. Totalsound werd op 4 juni 1968 bij de Kamer van Koophandel ingeschreven. Saillaint genoeg grensde dat huis nagenoeg aan de beroemde PAMS studios aan 4141 Office Parkway in Dallas – de afstand tussen beide concurrenten bedroeg nog geen 140 meter, het was om de hoek. Hier beneden zit een jonge Tom Parma achter de knoppen bij – waarschijnlijk – CRC. De man die naast hem staat is Euel Box, schrijver van de beroemde Sonowaltz. Samen hadden Tom & Judy bijna 90 jaar op de klok staan in dit bijzondere jinglevak. Ken R. (Deutsch) wijdde in zijn Second Jinglebook zelfs een heel hoofdstuk aan het echtpaar dat hij HIER bij wijze van eerbetoon nog eens online heeft gezet. Mooie verhalen hoor. Want Stevie Wonder belde Tom Parma bijvoorbeeld toen hij aan de slag ging met ‘Songs in the key of life’. Stevie Wonder graag wilde een sonovox, en Tom maakte zo’n apparaat voor hem. Hij had zelfs duizenden sovovox-cuts gedaan bij PAMS. Omdat PAMS het copyright claimde van de uitvinding maakte Tom een sonovox-installatie van Stevie Wonder onder de naam ‘Z-Articulator’. Het resultaat is te horenop Ebony Eyes, een van de tracks op dit classic album. Stevie Wonder belde het echtpaar jaren later nog steeds als hij weer een leuk nummer of idee had – schrijft Ken. En nee, dat een pakket dat ze later als Parma Productions maakte ‘You can feel it all over heette”, een hit van Wonder, was geen toeval.