29.03.2017 – Hoe zag de eerste studio er eigenlijk uit van Pepper Tanner, in Memphis? Ze begonnen in de kelder van WDIA, het eerste zwarte station in de USA, waar Elvis de mosterd haalde (daar hoorde hij de echte bluesknakkers en swamprock) en gingen later door in kleine gebouwtjes in de voorstad. Waarom werd het bedrijf omgedoopt W.B. Tanner? Wat deden ze, was het waar dat ze zongen in een oud theatertje? Jazeker, het is er nog, het heet het Evergreen theater en het is hiernaast te zien. En  was het waar dat William B. Tanner twee jaar de bak indraaide voor belastingfraude? Ook dat ja, en hij ging dood voordat hij vijf jaar moest uitzitten wegens de omkoping van een rechter. De FBI had al eens een inval gedaan in de Tanner-toren. Altijd wat te beleven, dus. Dit is alles meer is te zien in ruim 115 foto’s uit de Tanner-dagen. Perfect voor wie een beeld wil hebben bij het geluid van al die jingles. Klik HIER. Er komt nog veel meer bij, want oud-medewerkers openen hun archieven en dat valt allemaal te zien op onze Tanner-tribute.

08.03.2017 – Op 88 jarige leeftijd is Euel Box overleden, oude getrouwe van PAMS, de jinglemaatschappij uit Dallas die in de jaren zestig een legendarische status verwierf. Dat schrijft de Dallas Morning News. Euel Box was de man die in 1961 de Sonowaltz schreef en die was legendarisch van zichzelf; een pakkend instrumentaaltje van dik anderhalf minuut met een swingorgel. Het zou het laatste geluid worden van Radio London, want ze gingen er op 14 augustus 1967 mee uit de lucht. Box was de enige jinglecomponist uit Dallas die ooit een Oscar kreeg. Dat was in 1974, toen hij de muziek had geschreven voor de film Benji, over een heel zielig hondje. Hij kreeg ook een Golden Globe (die hij liet veilen en die 23.100 dollar opbracht). Box stierf dinsdag aan een hartaanval in Dallas, de plek waar hij nog steeds woonde. Hij was iemand die leefde voor de muziek. In de jaren zestig had hij zijn eigen orkest – dat heel Dallas liet dansen.Hij werd op oudejaarsdag 1928 geboren in Georgetown, maar zijn ouders verhuisden al snel naar Texas. Hij wilde footballster worden, maar aan de carrière kwam een einde toen hij z’n kaak brak. Hij speelde trompet in de Marine Corps band en deed dat ook op talloze schnabbels. Rond 1960 werd hij staflid bij PAMS. Daar schreef hij honderden jingles (series 32 Swiszle was grotendeels zijn geesteskind en hij schreef de Home Town Song – ook al beroemd in jingleland) totdat het bedrijf in de jaren zeventig langzaam maar zeker afzakte en failliet ging. Luister HIER nog even naar de Sonowaltz en HIER naar een van de 400 versies van de Home Town song voor Nampa Idaho.

17.02.2017 – Ken R., de aartsverzamelaar van jingles, heeft successievelijk weer wat foto’s op internet gezet uit de dagen van PAMS. Dat bedrijf uit Dallas blijft toch tot de verbeelding spreken, al viel het in originele vorm om in 1977, bijna veertig jaar geleden. Ken kocht destijds alle master-banden uit het faillissement en deed er jaren goede zaken mee. Gelukkig geeft hij ook gratis dingen weg, en met de kerst verwacht je ook goedertierendheid, nietwaar? (om met Paul Verhoeven te spreken). Op onze site alvast een voorproefje en meer is HIER.

10.02.2017 – Hij had een echokamer in de kelder en een studio aan huis in Hollywood. En daar maakte Dick Hamilton ongelofelijk mooie jingles. Voor Hugh Heller, maar ook voor jinglebedrijf TM in Dallas (de You campaign is van hem). Ron Harris van TM zette op zijn Facebookpagina’s een paar prachtige foto’s van deze wizzard in jingles, hij bezocht hem in 1976 aan huis in zo’n dure buitenwijk aan de westcoast en nogmaals in 2013, toen Hamilton net van LA naar FLA verhuisde, naar Florida dus. Hamilton was een echte éénpitter, die de meeste muziek zelf speelde en op elk instrument wel uit de voeten kon. Als zangers gebruikte hij steevast de groep van Ron Hicklin, hier gefotografeerd in zijn huis aan de 412 S. McCadden Place in Hollywood met Hicklin (snor!) in het midden. Dick Hamilton had een van de eerste synthesizers die Robert Moog had gefabriceerd en gebruikte het instrument precies goed, als aanvulling niet als overheerser in de jingles die hij ermee maakte. Op het instrument werd het riedeltje gemaakt van de jingle ‘Nieuw-w-w-w”, nog een steeds een klassieker in jingle-land. Zijn apparatuur was rudimentair: een 1 inch taperecorder en een lullig mengpaneeltje met 12 schuiven. Lees er meer over bij Ron Harris. Maar zoals we al zo vaak ontdekten in jingleland: het gaat om het talent, niet om de spullen. Jingle-leider PAMS zat bijvoorbeeld jaren in een gebouwtje dat schraal afstak tegen de eerste de beste basisschool in Nederland. Wij beschouwen Hamilton als éen van de grootste talenten ooit in de jinglemakerij. Bepaal dat zelf, door te luisteren naar de jingles die hij maakte voor WIBC, voor KVIL Dallas en voor WTAE, een jingle die Hamilton voor TM maakte. Bij veel van de Ron Hicklin producties voor TM was hij eveneens betrokken. Leuke jingledemo horen die TM van hun werk maakte? Luister HIER.

18.01.2017 – Toen Alfasound professioneel met jingles maken begon in het Verenigd Koninkrijk, deden ze hun eerste pakketten voor Trent en Piccadilly Radio in de Strawberry Sound Studio, een van de voorstadjes van Manchester, en misschien dertien kilometer rijden van hun later St. Martin’s Studio in Ashton-upon-Mersey. De studio was één van de besten uit de wijde omtrek, opgezet door de leden van 10cc, die er zelf ook erg lang experimenteerden, zonder dat ze elk duur uur in de studio met z’n uitzonderlijk mooie mengpaneel moesten aftikken. 10cc had de pech dat ze werden overvleugeld door Queens’ Bohemian Rhapsody, dé golden oldie uit de seventies. De ontstaansgeschiedenis van de hit is evenwel zeer de moeite waard. Geschreven als een Rhumba, tot Eric Stewart zei: zullen we backing niet helemaal vocaal maken? En eindeloos zongen ze met z’n vieren Aaaaaaaaaaaaa in 13 verschillende toonhoogtes. Dat werd gedubbeld en nog eens gedubbeld tot er een hemels koor was ontstaan en er werden looptapes van gemaakt. Dat geluid kwam naast elkaar op een 24 sporen en door schuiven te openen en te sluiten konden ze daar melodieën van maken. Er werd een speeldoosje voor boven de wieg aan toegevoegd en Kathy Redfern – de receptioniste – moest fluisteren: Big boys don’t cry. En zo zitten er nog wat productietrucjes in de plaat die buitengewoon leuk zijn. Recentelijk werd op Nederland 3 de geschiedenis van de band 10cc uitgezonden. Maar HIER wordt de passage die ook daar in zat van I’m not in love wat langer uitgespit. Echt kijken, geloof ons nou maar.