24.01.2013 – Pim Roos is de bas onder de jinglezangers. Een jingle gaat eigenlijk pas tinkelen, als hij er zijn diepe stem tegenaan metselt. Koortjes wisselen vaak van samenstelling, maar Pim is de stabiele factor. In het gewone leven is Pim dirigent geworden in de kapel van de Haagse Laakkerk. Daar loodst hij het koor vierstemmig door het Liedboek der kerken. “En als het uitkomt, draait hij zich om en dirigeert hij de gemeente. Want zingen, dat zullen ze. Uit alle zangers wil hij het beste halen”, schrijft Jan Goossensen in een mooi verhaal op internetsite KERK IN DEN HAAG (de bijbehorende foto is van Rogier
Chang). Dat dirigentschap is niet religieus gedreven. De kerkdienst zelf beleeft Pim als ‘welwillend buitenstaander’, aldus het artikel. Al aarzelde hij onlangs even toen de dominee de lidmaten bij het laatste avondmaal naar voren vroeg te komen. De man die duizenden maal Radio 2, Radio 538, AVRO en TROS als jingeteksten over z’n lippen liet komen, heeft in het religieuze reportoire favorieten als Blijf bij mij Heer, want d’avond is nabij, en het lijdenslied O hoofd vol bloed en wonden uit de Mattheüs Passion. “Liederen uit mijn jeugd die in een vierstemmige harmonie mij telkens weer ontroeren”. Deze liefde heeft hij niet geheel van een vreemde, want zijn vader zong ze reeds (bij de bassen!) bij de Chr. Oratorium Vereniging Rijswijk. Nog meer over Pim Roos is te vinden op z’n eigen site. Daar staan ook mooie foto’s, zoals Pim in de Haagse formatie Cashmere (hij zit links op deze foto uit 1979) en als gitarist met veel haar in The Flag, en dan spreken we van 1974.